Australië is het land van de stoere, hetero man. Op het platteland, dus het allergrootste deel van het land, en de meeste steden is men doodsbang voor alles wat maar riekt naar homoseksualiteit. Het is niet voor niets dat bijna alle homo’s massaal naar Sydney zijn verhuisd. Deze bruisende stad staat zeker in de wereldtop drie van favoriete homosteden. Tijdens de jaarlijks Gay and Lesbian Mardi Gras komen homo’s uit de hele wereld naar Sydney om op zeer uitbundige wijze carnaval te vieren. De gemiddelde Australië moet hier weinig van weten. Een nette travestietenshow kan nog net.
Travestiet lijkt net echt
Onze laatste avond in Australië willen we bijzonder vieren. Een bezoek aan het ticketkantoor in Cairns levert ons de keuze op aan een uitvoering van het plaatselijke toneelgezelschap, een klassiek optreden in een muziekpaviljoen en een travestietenshow. Tenminste, zo vertaalden wij de vage omschrijving van de ticketdame. De populaire show die al enige tijd wordt opgevoerd, draait om een travestiet. De dame verzekert ons ongevraagd dat je echt niet kan zien dat het een man betreft. Het lijkt de meest aantrekkelijke keuze uit het aanbod, dus we gaan ervoor.
Keurig vermaak
Met een taxi en in onze beste kleding (valt niet mee als je op reis bent) arriveren we bij het luxueuze hotel.
Op de bovenste verdieping is de Oranjerie ingericht tot theaterzaal. Het publiek bestaat vooral uit goed geklede Japanse en Australische families die een avondje vermaakt willen worden. Dat komt snel in de vorm van een travestiet die veel aan Dame Edna doet denken. Een lange dame met een hoge pruik, schitterende opvallende jurken, en veel make-up. De grappen en verhaaltjes zijn redelijk, maar nooit schokkend of prikkelend. De bekende liedjes, waarin de liefde tussen man en vrouw een hoofdrol speelt, worden mooi gezongen. Het hoogtepunt vormen de spannende dansen van enkele mooie jongens. De rest van de tijd wordt gevuld door meisjes die ingewikkelde acrobatiektoeren uithalen. De hele show is keurig netjes. Mannenliefde komt zelfs niet zijdelings ter sprake. De climax van de avond is de “coming out “ van de hoofdpersoon. De rijzige dame blijkt een klein mannetje te zijn van middelbare leeftijd die op straat weinig publiek zou trekken. Voor de vrouw die nu weer een heel normale meneer is geworden, is weinig aandacht meer. De mooie dansers hebben ook weinig hoop op een leuke jongen uit het publiek. De families hebben een gezellige avond gehad en keren terug naar huis of het hotel. Als ze een travestiet op straat tegen zouden komen, dan zouden ze waarschijnlijk raar opkijken. In het theater willen ze er wel voor betalen, maar verder willen ze er niet mee geconfronteerd worden.
Dit is een voorbeeld van een tekst voor I-Zon
