Foto: Sarah Vermoolen
Wat is dat toch met die rots in Australië? Van heinde en verre leggen mensen enorme afstanden af alleen maar om een gigantische rode rots te zien. Uluru – volgens de inheemsen – of Ayers Rock, de toeristenbenaming, is een van de populairste en meest gefotografeerde bezienswaardigheden Down Under.
Foto: Sarah Vermoolen
Zusterrots
Het is een paar uur vliegen van Cairns over de woestijn voordat ik in Alice Springs arriveer. De volgende dag vertrek ik met een groep richting rots. Het is bijna een dag rijden waarbij er onderweg weinig spectaculairs te zien valt voordat we het doel bereiken. Van verre zien we al de bekende enorme rode rots. Niet dus, het blijkt Mount Connor te zijn. De rots lijkt sprekend op de toeristische trekpleister, maar hier houden de toeristen alleen halt voor een fotostop. Uluru echter heeft een gigantisch toeristencentrum om de vele duizenden bezoekers per nacht onder te brengen. ‘s Avonds gaan we tegen zonsondergang het natuurwonder bekijken. De grote mensenmenigte imponeert bijna nog meer dan de gedaantewisseling van de rots die in snel tempo allerlei tinten rood aanneemt.
Foto: Sarah Vermoolen
Klimmen of niet?
De volgende ochtend staan we vroeg op om het fenomeen van dichtbij te bekijken. Er is hevig gediscussieerd in hoeverre we de rots beklimmen of er omheen lopen. Het eerste is niet bepaald makkelijk, omdat het een zware klim is naar de top (348 m) waarbij je nauwelijks houvast hebt op de gladde, steile rots. Naarmate de temperatuur fors oploopt gedurende de dag is het bijna onmogelijk. Het loopt daarom niet altijd goed af. Vele tientallen zijn al gestorven tijdens de tocht omhoog.
Voor de inheemse eigenaren is Uluru niet zomaar een rots, maar een essentieel onderdeel van hun cultuur. De Aboriginal mensen willen daarom liever niet dat toeristen de rots beklimmen. Zeker niet zonder te weten waar ze mee bezig zijn, behalve met feit dat ze later kunnen zeggen dat ze HET hebben gedaan.
Foto: Sarah Vermoolen
Alleen bij de rots
Het merendeel van de groep besluit wel omhoog te gaan. Het is nog pikdonker en erg koud als ik samen met twee anderen aan de rondwandeling begin. Tijdens de wandeltocht (10 km) komen we langs vele grotten die van groot belang waren voor de woestijnvolkeren. Elke grot had zijn functie. Sommige daarvan mogen nog steeds niet bezichtigd worden, omdat hier van oudsher bijvoorbeeld de kinderen ter wereld kwamen.
Foto: Sarah Vermoolen
Naar de spirituele betekenis van veel andere grotten kunnen we slecht gissen. Het is wel een speciale gewaarwording om bijna alleen rond te lopen, terwijl aan één zijde de toeristen en massa omhoog gaan. Het bezoek na afloop aan het culturele centrum, waardoor we meer begrip krijgen voor de woestijnvolkeren, wordt door de hele groep als zeer interessant ervaren. Verschillende deelnemers hebben nu spijt dat ze omhoog zijn gegaan. De volgende keer wil ik wel met een Aboriginal gids op pad om iets meer te begrijpen van wat de rots nu voor hen betekent. De imposante omvang heb ik aan den lijve ervaren, maar de mythologische betekenis van de landmark is vooralsnog een raadsel.
Dit een voorbeeld van een tekst voor Sonera
