De naam bliksemschicht is zeer treffend: de omgeving van Lightning Ridge (Oost-Australië) doet veel denken aan een maanlandschap. Overal verspreid liggen grote steenhopen die erop duiden dat er in de directe omgeving een mijnschacht is. Hier dalen de grijze mannetjes af naar grote dieptes in de hoop er steenrijk weer uit te komen. Voor toeristen is het een bijzondere wereld.
Wilde westen
Lightning Ridge is een opaaldelversdorp. Hier wonen mensen van ongelooflijk veel nationaliteiten met als gezamenlijk doel in korte tijd een fortuin te bemachtigen. De verhalen van voorbijgangers die meteen een gigantische opaal vonden, spreken natuurlijk tot de verbeelding. In werkelijkheid kunnen de meeste opaaldelvers nauwelijks het hoofd boven water houden. Regelmatig vinden ze zoveel opaal dat ze er goed van kunnen leven. Het duurt meestal niet lang of het geld is er weer doorheen gejaagd. De omstandigheden zijn zeer sober, maar de meeste delvers zijn verslaafd geraakt aan het soort leven. Lightning Ridge doet veel denken aan het wilde westen. Overal staan zeer sobere hutjes van golfplaten en tenten. Niemand denkt immers lang te blijven. Culturele voorzieningen zijn er niet. Wel is er een enorm dranklokaal waar elke avond de bestofte mannen stomdronken buiten komen.
Mijnwerkertje kijken
Het dorp is ook een fantastische stop voor een toerist op doorreis. De afdaling in een mijn is voor velen een hoogtepunt. De opaalzoekers zelf moeten naar veel grotere dieptes afdalen, want in de bovenste lagen zijn geen grote schatten meer achtergebleven. De voorbijganger is echter al met minder tevreden. In de afvalbergen kun je met een zeef op zoek naar schilfers van de prachtig gekleurde steen. Heb je geen geluk, dan kun je natuurlijk altijd even winkelen.Ruig mijnmuseum
Het ondergrondse museum van een ruige mijnwerker is vooral leuk om de verhalen. Op sterk water staat een vinger die een mijnwerker grootmoedig aan het museum heeft geschonken. Onder de grond ligt nog een dief begraven die de ‘museumdirecteur’ op heterdaad had betrapt. De dief zag een zwaar bewapende man tegenover zich en kan het verhaal niet meer navertellen. De verhalen zijn leuk, het museum zelf is een grote rotzooi van allerlei zaken die met mijnbouw te maken hebben. Een goed georganiseerde tentoonstelling past natuurlijk ook niet.
Caféverhalen
Dat mijnwerkers stevige drinkers zijn, is geen vooroordeel. Een van de weinige huizen is zelfs geheel opgebouwd uit bierflessen. Zelf heb ik ook vele uren in het café doorgebracht. Deze avond zal ik niet licht vergeten. De mannen hadden absoluut geen behoefte om hun verhaal te vertellen aan een journalist. Vele biertjes later echter had ik alle ins en outs van hun leven te horen gekregen. Over hoe ze hier kwamen, met welke hoop en verlangens. Hoe vaak ze al rijk waren geweest en het geld net zo vaak snel weer verloren. Over hun vrouwen, die het hier niet konden uithouden. In elk verhaal kwam terug dat als je eenmaal de smaak te pakken had, je hier nooit meer wegkwam. Na Lightning Ridge kon je nooit meer ergens anders aarden. Onder invloed van het vele bier ben ik jammer genoeg de meeste details vergeten. Dus eigenlijk moet ik terug om het nog eens te horen. Zo werkt dus blijkbaar de verslaving.
Dit is een voorbeeld van een tekst voor Sonera
