No posts were found.
Als er iets mis gaat, moet ik zelf altijd het hardste lachen. Met veel plezier vertel ik dan ook regelmatig over mijn blunders.
Nicolaas Lyceum Amsterdam
De oudste blunder dateert uit de tijd dat ik op de middelbare school op het Nicolaas Lyceum in Amsterdam zat. Ik zat in de derde klas en mijn ouders waren een week op vakantie in Tunesië. Vanwege omstandigheden moesten ze echt weg. Wij waren oud genoeg om alleen thuis te blijven. Mijn oudste zus is 3 jaar ouder dus dat was eigenlijk geen probleem.
Op school kreeg ik heel zware buikkramp. Pater Prefect (het was een school met enkele paters en nonnen!!) maakte een bedje in zijn kamer. Ik kende de verhalen over deze man, dus echt lekker lag ik daar niet. Omdat de pijn aanhield, werd ik naar het VU ziekenhuis gebracht. Het was wel wat gênant dat ik daar onderzocht werd door een leerling geneeskunde die ik van de schoolfeestjes kende.
Blijkbaar vertrouwden ze het niet helemaal, want ik moest blijven. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want een volwassene moest toestemming geven. Mijn ouders waren onbereikbaar en met andere familieleden in de straat hadden we geen contact. Wellicht zou mijn buurman toestemming kunnen geven, maar hoe heette die ook alweer?
Op zaal vond ik het hartstikke leuk met de andere jongeren. Overdag was het heel gezellig, want dan kwamen er vrienden en vriendinnen langs. ’s Avonds was het echt afzien. Bij de andere bedden was veel bezoek en ik lag daar heel ongemakkelijk alleen zonder bezoek. Op een avond – toen er bij het bed tegenover me weer heel veel mensen waren – kwam een jongen die me vaag bekend voor kwam van de overkant naar me toe. ‘Is deze stoel nog vrij?” Ik was blij dat iemand zo aardig was om met mij een praatje te komen maken. ‘Natuurlijk mag je daar zitten.’ Een seconde later realiseerde ik me dat hij de stoel natuurlijk nodig had om aan de overkant te zitten. Ik ging door de grond en wat voel je je dan ellendig als je daar alleen ligt met een knalrood hoofd. Maar het blijft wel een leuk verhaal.
Mevrouw Blof
De volgende blunder vind ik zelf ook nog steeds erg goed.
Voor een jongerenblad moest ik zo’n twintig jaar geleden verschillende bekende Nederlanders interviewen over hun eindexamenlijst. De namen zeiden me niet zoveel. De eerste was een Turkse politica. Zij vertelde dat ze haar lijst kwijt was geraakt bij een verhuizing. De redactie geloofde er niets van en vond dat ik haar stevig aan de tand had moeten voelen, want wellicht had ze helemaal geen diploma.
De volgende op de lijst was Blof. Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik kreeg het nummer van de manager. Ik vertelde het verhaaltje over de opdracht en vroeg of hij een afspraak voor me wilde maken met meneer Blof. De man reageerde vreemd dus ik voelde wel dat er iets niet klopte. Ik had natuurlijk naar mevrouw Blof moeten vragen!
Later werd ik een fan van de band en deed ik meer vooronderzoek voordat ik iemand benaderde.
Manyallaluk Australië
Onderstaande komische verhalen van andere mensen vind ik nog altijd leuk, ook al heb ik ze al heel vaak verteld.
In Australië logeerde ik een tijd bij een Aboriginal dorp, dat was een heel bijzondere ervaring. Vooral omdat alles anders was dan je gewend was. De mannen hadden veel humor en keken op een komische manier naar de wereld. Zo vonden ze het altijd hilarisch als er een bus met Aziatische toeristen voorbij kwam. Want je wist dan zeker dat je een bus vol hoofden zag die alle kanten opslingerden. En inderdaad, sinds ik er op lette, zag ik dat Aziaten vaak elke kans om een dutje te doen grijpen.
Als ze foto’s opgestuurd kregen, bekeken ze deze en daarna gooiden ze ze weg. Bezoekers werden vaak in de maling genomen als ze onnozele vragen stelden.
Een mooi verhaal was ook de invoering van de radio in het dorp. Een stem uit de luidspreker vertelde wat de dagprijzen waren voor allerlei producten op de markt. Een oude man hoorde het aan en vroeg vervolgens: kun je ook aan de stem vragen wat de tomaten momenteel doen?
China
Aangestoken door deze verhalen was er een heel stevige Engelse vrouw die ons deelgenoot wilde maken van een opmerkelijke ervaring tijdens haar wereldreis. We hebben genoten van haar verhaal. Ze was behalve heel stevig ook nog eens heel groot dus in China keek iedereen haar na. Voor Chinezen leek ze een reus. Bij een bezoek aan een restaurant waar ze de kaart niet kon lezen, vroeg ze de ober of hij Engels sprak. Zijn antwoord was gelukkig Yes maar veel meer kon hij niet zeggen. Daarom koos ze een willekeurig gerecht van de menukaart en vroeg: ’Can I have this?’ Jammer genoeg bleek dat niet te kunnen. Ook de volgende gerechten bleken blijkbaar niet voorradig. Na zes keer een nee te hebben gehoord, was er gelukkig ook een gerecht dat nog wel te bestellen was.
Na een tijdje kwam de ober terug met een gerecht. Ze at er lekker van onder het toeziend oog van een paar mensen die wilden zien hoe ze at. Tot haar verbazing werd er daarna een nieuw gerecht geserveerd, en nog een, en nog een. De ober had blijkbaar de ja en nee met elkaar verwisseld. De groep mensen om haar heen werd steeds groter. Met grote ogen en open mond keken ze hoe zij alle gerechten verorberden. De Chinezen veronderstelden dat ze werkelijk zoveel honger had. Zelf vond ze het zonde om een gerecht te laten staan. Het is en blijft een leuk verhaal.