No posts were found.
Foto: Sarah Vermoolen
Overal waar ik als toeristisch journalist kwam, gingen de deuren voor me open. Vooral de Engelstalige aanbevelingsbrief van de ANWB deed wonderen. Wanneer de lezer de alinea las waarin werd vermeld dat de ANWB meer dan een miljoen leden had, veranderde de benadering van neutraal in zeer enthousiast. Bijna altijd gingen de ogen glimmen bij het lezen van die passage. En kreeg ik de beste behandeling, de mooiste kamer (zo kreeg ik ooit een keer een bruidsuite, alleen jammer genoeg zonder gezelschap :-)) maar ik was vooral op zoek naar goede verhalen.
De lezer ging er altijd van uit dat ik door mijn komst het verschil ging maken, of in ieder geval probeerde ze dat te geloven. Zelf wist ik wel beter. Tijdens de studie Communicatiewetenschap had ik immers diverse studies gelezen waardoor je een idee kreeg hoe ‘het’ werkte en dat het nog niet zo simpel was – en gelukkig maar – om mensen massaal iets te laten doen of denken.
Iedere keer genoot ik er toch weer van om de blik te zien veranderen na het lezen van de brief. Vaak liet ik deze ook niet zien, zodat je onafhankelijk rond kon kijken.
Foto: Sarah Vermoolen
De meest komische ervaring met de brief heb ik beleefd op Aruba. Deze bestemming, waar met name Amerikaanse toeristen komen voor de witte stranden, de luxe resorts, het gokken en de shows, vond ik persoonlijk niets aan. Er was geen mooi verhaal te vinden. Gelukkig waren ze nog wel tijdens mijn bezoek een nationaal park aan het ontwikkelen zodat ik in ieder geval iets kon beschrijven wat de moeite waard was.
Toch zal ik dit eiland nooit vergeten. Als toeristisch journalist kreeg je de vliegreis en vaak ook het verblijf betaald. Ter plekke regelde je met de brief de rest.
Zo werd ik op een avond opgehaald door een jonge man in een luxe auto die de deur voor me open hield. Van het resort kan ik me eigenlijk niets meer herinneren. Ik heb er in zoveel geslapen dat ze allemaal op elkaar gingen lijken. De man was zeer verheugd met mijn komst en nodigde me uit voor een diner.
Voor het restaurant stond het personeel een sigaretje te roken, tenminste dat dacht ik. Ze stonden echter in de rij om mij te ontvangen…. Vier koks stonden in de houding om me welkom te heten. Het ongemakkelijke gevoel kan ik na al die jaren onmiddellijk weer voelen. Dit was echter pas het begin.
In het restaurant was een tafel gedekt waar we met een buiging werden verwelkomd door de gastvrouw. Het werd geen leuke avond. bij elke gang kwam de kok aan tafel om het gerecht toe te lichten en keek mij vervolgens vragend aan. Geen idee wie ze dachten dat ik was maar de verwachtingen waren zo hoog gespannen dat ik steeds minder durfde te bekennen dat de reisgidsen die ik schreef over het algemeen maar een oplage had van 5000 en als je het een beetje mooier maakte dan zou je nog kunnen beweren dat met uitlenen via de bieb en vrienden een boekje zo’n 10.000 keer werd open geslagen. Maar dat betekende niet dat iedere activiteit in het boekje ook daadwerkelijk bezocht werd. Zeker niet. In mijn boeken beschreef ik van alles, maar juist niet de hotels en de restaurants. Maar dat kon ik natuurlijk niet duidelijk maken toen ik zo in de watten werd gelegd. Toen er ook nog een strijkorkest aan mijn tafel kwam, wilde ik het liefst verdwijnen. De avond was echter nog niet voorbij.
Met een enthousiast gezicht vertelde de jonge man dat Aruba nog meer voor mij in petto had. Met zijn sjieke auto reden we naar een show. Daar kreeg ik natuurlijk de mooiste plek vooraan. Voor mijn ogen werden er allerlei kunstjes gedaan met een witte leeuw. En ik weet nog goed dat mijn gezelschap me af en toe stralend aan keek en vroeg of ik er wel van genoot.
Mijn hemel, dit was wellicht een van de meest rampzalige avonden in mijn leven. Wat was ik blij toen ik daarna afgezet werd bij het resort. Het aanbod om nog verder te gaan stappen, kon ik gelukkig beleefd afslaan. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat mijn gezelschap inmiddels ook wel door had dat ik niet degene was die het grote verschil zou maken qua bezoekers.
Nu kijk ik met veel plezier terug op deze ervaring, want er zijn nog altijd mensen die denken dat je door de komst van een journalist de grote verandering tot stand kan brengen. Ik weet wel beter…