Is de Nederlandse cultuur iets waar je als emigrant naar terug verlangt? De Holland Festivals worden in ieder geval druk bezocht.
Hoogtepunt van het jaar
Bij mijn rondreis door Australië ontmoette ik regelmatig Aussies met Nederlands bloed. En daar waren ze trots op. Zeker naarmate ze ouder werden, gingen ze graag naar het jaarlijkse Holland Festival. Om de Nederlandse cultuur te leren kennen. In Nederland kon ik me hier weinig bij voorstellen. Maar als je helemaal aan de andere kant van de wereld bent, dan krijg je inderdaad zin in kroketten en drop.
Familieuitje
In Sydney ben ik op bezoek bij een gezin met een Nederlandse moeder en een Australische vader. Ideaal gezelschap dus om mee naar het Holland Festival te gaan. Met de trein gaan we naar een hal in een buitenwijk. Het is overigens zeer ongebruikelijk dat deze familie geen auto heeft. Nederlanders scoren over het algemeen erg goed als het op werk aankomt. Onder onze voormalig landgenoten heerst het laagste werkloosheidpercentage. In de grote hal zijn al deze harde werkers verzameld. Echt gezellig kan ik ze niet noemen, want ze zien er nogal uitgezakt uit. De enige versiering is de bekende driekleur. Achter het podium hangen levensgrote portretten van koningin Beatrix en andere ‘bekende’ Nederlanders. Waarschijnlijk zijn ze vooral bekend in Australië, want ik heb de gezichten nog nooit eerder gezien.
Bekend
Het grootste deel van het publiek heeft grijs haar. En het ontbreekt bepaald niet aan hulpmiddelen, zoals stokken en rolstoelen. Je herkent de afkomst meteen wanneer ze gaan praten. Onvermijdelijk komen ze bij een woord met ‘th’ erin en dan weet je het zeker. Hollands! Ik voel me toch wat ongemakkelijk tussen deze oudjes. Een stoel is moeilijk te vinden. Eindelijk zie ik een lege plek. Terwijl ik bijna ben neergezakt, wordt er gesnauwd: “this seat is taken.” Hoezo bot? Het komt me verrassend Hollands voor. Bij de stalletjes met nepkroketten en haringen staan lange rijen. Terwijl het niet eens gratis is.
Plaatselijk beroemd
Tussen de mensenmenigte staat een lokale beroemdheid. Wiebe is hoofdredacteur van Dutch Weekly en iedereen schijnt hem te kennen. Hij vindt het in ieder geval prachtig en we spreken de dag erna af voor een interview. Deze oud-marinier is getrouwd met een Australische. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, is hij een blaadje begonnen met nieuws over Nederland. Voor mij is het een raadsel waarom je Down Under wil lezen over tulpenfestivals in Lisse.
Feest
Wanneer een aantal oude mannen het podium beklimmen, wordt het stil. Massaal wordt het Wilhelmus gezongen. Mijn hemel, waar ben ik terechtgekomen? En dan breekt het feest los. De oudjes, gehuld in klederdracht, dansen erop los. Hollandse volksdansen natuurlijk. De klompendans is het populairst. Niemand ziet me, dus samen met de Nederlandse vriendin mengen wij ons in het vrolijke gezelschap. Gelukkig ben ik helemaal aan de andere kant van de wereldbol, want je zou er toch niet aan moeten denken dat iemand thuis je zo zou zien. Na deze uitbarsting hebben we er genoeg van. We zijn blij dat we weer buiten zijn. Al was het toch een bijzondere ervaring om even de Hollandse sfeer van de jaren vijftig te hebben geproefd.
Een voorbeeld van een tekst voor Sonera
