Nieuw-Zeeland/Noordereiland: met gevaar voor eigen leven

Bron van het kwaad

Mount Tarawera had al eerder laten zien wat de natuur kan aanrichten. Gemiddeld om de 1400 jaar komt de vulkaan tot leven. Voor het laatst op 10 juni 1886. Hierbij werden de terrassen, verschillende Maori-dorpen waar de toeristen werden opgevangen, en een meer volledig bedolven onder het vulkanische modder en puin. Het landschap ziet er sindsdien geheel anders uit. Nog steeds is het een populair gebied vanwege de thermale activiteit en de geschiedenis. De bron van het kwaad, Mount Tarawera, kan met gevaar voor eigen leven bezocht worden. Je kunt kiezen voor een toer met een 4WD over een zeer slechte, onverharde weg naar de top of je kunt het zelf in 2 tot 3 uur lopen. De terugweg gaat beduidend sneller.

Foto: Sarah Vermoolen

Opvoeren spanning

Bij de uitbarsting van 1886 gingen enorme explosies gepaard die zelfs op het Zuidereiland werden gehoord. Er werd melding gemaakt van enorme vuurballen en vlammen die wel 300 m hoog waren. Het natuurgeweld maakte veel slachtoffers: er kwamen 153 mensen om het leven. Met deze feiten in ons achterhoofd beklimmen we langzaamaan de levende vulkaan. Ik heb me bij een groep aangesloten, want je mag zonder toestemming niet alleen naar boven. Om de spanning op te voeren, komt er al snel een dichte mist op. Eenmaal bovengekomen zien we geen hand voor ogen. Hier is nog niet zo lang geleden een brommerrijder verongelukt die de rand van de krater had gemist. We lopen extra voorzichtig over het terrein.

Foto: Sarah Vermoolen

De afdaling

De gids houdt halt bij de rand van de krater. We zijn zeer onder de indruk als de mist optrekt en er een gigantische gat te zien is. Ons wordt verteld dat het op z’n breedst wel 2,5 km is! Diep is het ook. Natuurlijk wil ik als eerste naar beneden om even alleen in de krater te zijn. Bij de afdaling zak ik diep weg tussen de brokken.

Foto: Sarah Vermoolen

Echt hard naar beneden rennen is er dus niet bij. Eenmaal beneden krijg ik toch wel een claustrofobisch gevoel bij het idee dat ik in het hol van de leeuw sta. Het is er heet en het stinkt enorm naar zwavel. Stel nu dat de vulkaan dit moment uitkiest om opnieuw uit te barsten. Er zijn nog wel geen 1400 jaar voorbij, maar je weet maar nooit. Ik ben blij dat we niet lang beneden blijven en het niet ver lopen is naar het pad dat weer naar boven leidt. Terugkomen in Roturua, het toeristische centrum, krijgen we een certificaat als bewijs dat we de afdaling hebben aangedurfd. Typisch Nieuw-Zeelands waar heel veel activiteiten draaien om avontuur. Natuurlijk was er geen of nauwelijks risico verbonden.

Een voorbeeld van een tekst voor I-Zon