Dit verhaaltje zou ook La Isla Bonita kunnen heten. Vandaag hoorde ik bij het sportschool dit bekende nummer van Madonna en zoals altijd heb ik dan een brede glimlach op mijn mond.

In welk jaar dit zich afspeelt, weet ik niet precies. Wel dat ik nog Communicatiewetenschap studeerde en in de Bloemstraat in de Amsterdamse Jordaan woonde.

Met Marriet ging ik in de zomer zes weken naar Portugal. Dat was een aardig lange tijd voor studenten. Dat realiseerden we ons pas goed toen we kennissen tegenkwamen die al blij waren met een weekje. Die vakantie kwamen we veel bekenden tegen. En de persoon om wie dit verhaaltje draait.

Gek genoeg heb ik eigenlijk helemaal geen herinneringen meer aan de persoon in kwestie, het verhaal eromheen is wel leuk.

Vandaag heb ik zijn foto opgezocht. Pas in album 33 vond ik deze en herkende hem eigenlijk niet..

Tino was een Portugese jongen waarvan ik me niet meer herinner hoe we hem hebben ontmoet, waar we zijn geweest en waarom ik hem zo leuk vond. We hebben een nacht doorgehaald ergens en ik herinner me vaag dat we aardig wat middelen hebben gebruikt om de feestvreugde te verhogen. Wellicht dat ik daarom niets meer weet… In mijn foto-album staat een bijschrift waaruit blijkt dat zijn vriend Louis heette.

Uit het fotobijschrift lees ik af dat we na een nacht doorhalen in een disco de volgende ochtend vroeg zonder te slapen op de bus zijn gestapt om verder te reizen. Daarna was ik verliefd op deze Diamantino oftewel Tino. Waar ik dus verder helemaal niets vanaf wist.

Terug in Nederland vonden vriendinnen het een echt Sarah verhaal waar we iets mee moesten. Hij woonde in een stad van een aardige grootte maar het was het proberen waard om te kijken hoe goed de postbode de inwoners kende. Op een envelop plakte ik zijn foto en vermeldde dat de brief voor Diamantino was, van wie ik overigens ook geen achternaam wist.

En toen brak het wachten aan. En mijn verjaardag op 12 september die elk jaar weer een nieuw hoogtepunt opleverde. In de periode voor mijn feest verschenen er steeds berichtjes in de krant die duidelijk op mij sloegen. De advertentieredactie had de eerste keer de fout gemaakt om van Sarah  Farah te maken en dat vond de inzender daarna eigenlijk ook wel zo leuk.

Op 12 september was het feest in volle gang toen er muziek in de gang klonk. Jawel, Ingelies verkleed als San Pedro en Ruud (later bekend als Dolly Belfleur) als Madonna gaven een geweldige show met een heel toepasselijke bewerking op het nummer La Isla Bonita.

Het is ontzettend jammer dat daar geen foto’s van zijn, de tekst had ik gelukkig wel bewaard.

O, ja enige tijd later kreeg ik post van Tino. De postbode had hem opgespoord.

Nog meer verhaaltjes